Een trip naar Maleisië

Vorig weekend hadden we bedacht dat we een dagje naar Maleisië wilden om Legoland weer eens te bezoeken. Het is net over de grens en in principe een uur van deur tot deur. Niet deze keer. Deze zaterdagochtend bleken veel meer inwoners van Singapore naar Maleisië te willen. 500m voor de grens stonden we stil, met z'n allen in niemandsland en geen mogelijkheid om om te keren. Twee uur later stonden de stempels in ons paspoort en konden we vol gas de snelweg op naar Legoland, 5 km verderop. De terugweg duurde minder lang, maar hield ons toch bijna een uur bezig.

Tja, en nu hadden we voor dit weekend gepland om vrienden te bezoeken in Maleisië en het hotel was allang geboekt en betaald. Hadden we nog wel zin? Wie weet stonden we weer zo lang in de rij. Het zou tenslotte goede vrijdag zijn, een officiële vrije dag in Singapore. De snelwegen in Singapore waren leeg. En ook de grenspost om Singapore uit te gaan was zo goed als leeg. Het zag er hoopvol uit. Totdat we niemandsland in reden: een grote brug tussen Singapore en Maleisië. Het verkeer stond tot veel verder vast dan vorige keer. Het was 3km file, dus 6x lang als vorig weekend. De moed zakte Cor al snel in de schoenen. Dat zou dus 12 uur wachten zijn ... Er was niets aan te doen. Omkeren kan niet. Vangrail en hekken houden je tegen... Gelukkig bewoog de rij sneller dan de week ervoor. Het duurde in totaal maar twee uur totdat we de stempel hadden.

De snelweg was druk. Logisch, al die anderen die naast ons in de file hadden gestaan wilden ook ergens heen. Vanaf de snelweg zagen we voornamelijk palmbomen plantages, en nog meer en nog meer. Eerst lijkt er veel natuurlijk groen te zijn, totdat je ziet dat de bomen in patronen staan, naast de snelweg, maar ook op de heuvels iets verder er vanaf. De lunch genoten we op een ecologische boerderij, een eind van de snelweg, in de tropische landerijen.

Daarna stond Malakka op het programma. Een historische stad die ooit van Portugezen, Nederlanders en Britten was geweest. Ze verkochten het gewoon aan elkaar door. Zo ging dat in die tijd. Het oude centrum, een unesco heritage site, had inderdaad nog veel oude gebouwen, waarvan vele van Nederlandse oorsprong. Het was interessant om te zien en even rond te wandelen. Helaas had het toerisme de overhand en was overal goedkope waar te koop en waren de tuctuc's voorzien van pastelkleurige vleugels en schelle muziek. We besloten om door te rijden naar ons hotel, in de volgende plaats: Seremban.

Het hotel bleek naast een modern winkelcentrum te staan in een traditionele wijk met veel kleine restaurantjes en winkeltjes. Erg lokaal. Dit is ook wat kenmerkend is voor Maleisië: er is nog veel traditionele handel en kleine 'mom-and-pop' bedrijfjes terwijl een ander deel van het land heel modern is. Wij genoten van het lokale, de kleine straatjes en restaurantjes en lekkere eten.

De volgende ochtend parkeerde Cor de auto iets te enthousiast dicht langs de stoeprand en een stuk tegel brak af. Poefpsssst kon je horen. De kapotte tegel had een grote jaap gecreëerd in de band en daar stonden we dan, voor een modern winkelcentrum in de brandende zon. Gelukkig waren onze vrienden al op weg om ons te ontmoeten. Cor vond ondertussen de thuiskomer en krik en al snel was de kapotte band los van de auto. En hup de nieuwe erop. Eigenlijk een simpel karweitje. Gewoon handen uit de mouwen en niet gek laten maken dat je zweet, zweet en nog eens zweet. Terwijl Cor de garage opzocht, bracht de ander van onze vrienden ons naar hun huis. De kids hadden elkaar in de auto snel gevonden en speelden snel weer met elkaar. Ze hadden ooit samen in Noorwegen op school gezeten.

Na een bezoekje aan de bossen, pootje baden in de rivier, was het tijd voor een binnen activiteit. Het was een nieuw iets in Maleisië: Escape room. Je gaat met een groep in een themakamer en door allerlei puzzels op te lossen, en aanwijzingen te vinden, vind je de sleutel om de kamer te verlaten. Het lukte de kids om de uitgang te vinden van hun gevangeniskamer, al was het met een beetje hulp van de medewerkers. Zowel de aankleding als muziek werkte toch best een beetje op hun zenuwen... en natuurlijk wilden ze de oplossing vinden binnen de tijd.

's Avonds hebben we Port Dickson bezocht. Een populaire badplaats. We hebben niets van de boulevard gezien. Tenminste ik neem aan dat ze zoiets hebben in een badplaats van dit formaat. Nee, wij gingen naar een stukje strand, waar een paar lokale mensen genoten van een avond duik bij ondergaande zon. Om de hoek van het restaurant van de vader van onze vriend. Het was pas net open, en heerlijk lokaal. We kregen in geuren en kleuren de geschiedenis en plannen te horen en moesten vooral van de verschillende gerechten proeven. Het was eerlijk eten, en erg smaakvol, met Portugese invloeden. Met de buiken vol, en hoofden en harten gevuld bliezen we snel in het donker naar Singapore. Zo laat op de avond verliep het veel soepeler en drie uur later waren we thuis. Het was alleen oppassen voor de Maleisiërs en Singaporezen die hun auto "uitlieten" en daarvoor al-lampen-knipperend om ruimte vroegen.