Een snee / A cut

Gisteravond stapte Floor ietwat ongelukkig in bad en viel op haar kin. Een diepe snee was het resultaat. Samen met Lars zijn hulp, verliep het soepeler dan verwacht. Lars hield een koelelement tegen haar kin, terwijl ik op zoek ging naar ietwat eerstehulp in huis. Verder dan pleisters kwam ik niet, ha ha. Ook de verbanddoos in de auto bood niet veel soelaas. Onderhand durfde ik de snee te bekijken en zag dat hij vrij diep was. Toch maar naar de eerstehulp en Cor gevraagd of naar huis kon komen. Hij stond nog bij de bushalte op weg naar een etentje en was snel thuis.

Gelukkig woont een vriendin redelijk vlakbij, en zij is zuster. Zij wilde de snee ook wel verzorgen. Dat scheelde ons een rit naar het ziekenhuis en uren wachten. Haar verbandkast is dag en nacht verschil met mijn doosje pleisters. Ze ging professioneel te werk, terwijl ik de andere kant opkeek. Ik werd al wat licht in mijn hoofd, zeker toen haar dochter vrolijk zei: "He, het lijkt op een smiley!" Toen Floor al weer rondhuppelde en hoogste woord had, zat ik op de grond, diep adem te halen. Gelukkig had de zuster ook daar wat voor, een snel werkend homeopatisch middel tegen flauwvallen!

Floor loopt nu trots met een witte kin rond en irriteert zich al aan de pleister. Eens zien wie over drie dagen de hechtpleisters vervangt.

A cut

Yesterday, Floor slipped in the bath and cut herself in her chin. It bled nicely. Lars helped me by holding some ice against her chin, while I searched the house for some first aid bits and pieces. I did not find more than a few bandages. There was not much useful in the car first aid kit either. In the mean time, I was brave enough to look at the cut (I tend to faint seeing or talking blood) and saw it was quite deep. Time to go to the hospital, so I asked Cor to come home. He was still at the bus stop waiting to go to a dinner meeting in town.

Luckily a friend of us lives closeby, and she is a nurse. She accepted to have a look at the wound. This saved us driving all the way to hospital and waiting for hours. Her firstaid cupboard was day and night difference compared to mine. She worked very professionally while I looked the other way. I was quite light headed, especially when her daughter exclamed: "He, it looks like a smiley!" When Floor was all up and jumping again, I sat on the ground, breathing deep in and out. Luckily the nurse also had a cure for this: a quick working homeopathic one against fainting!

Floor is now walking around proudly with a white chin and is irritated by the plaster. Let's see who will change the special plaster in three days.