Arabier Lars

We zitten nu meer dan een jaar in Dubai. Ongemerkt pak je toch wat mee van de lokale gebruiken en gewoontes. Vorig jaar kon ik me niet voorstellen dat men in lange broek en trui de warmte in zou gaan. Nu doen we het zelf ook. Zelf moet ik ook toegeven dat het wel wat heeft om als vrouw niet met alles te koop te kopen. Het lijdt de aandacht van het gesprek, zeker met arabieren. Bovendien zijn de veelal Britse toeristen in de winkelcentra niet altijd een toonbeeld van smaak met hun ietwat te strakke, korte en blote kleding. Het spreekt voor zich dat we ons de locale eetgewoontes snel hebben eigengemaakt. Het arabische, vaak libanese, eten is erg lekker en bestaat vaak uit allerlei koude en warme hapjes. Laatste heeft Cor thuis ook zelf libanees gekookt.

Ook op Lars heeft het straatbeeld zijn effect. Zo wil hij vaak een doek op zijn hoofd. Als een echte Arabier loopt hij dan rond, zoals de foto’s laten zien. Ook ‘s nachts wil hij zijn hoofdtooi ophouden. Als wij dit niet toestaan, dan pakt hij een van zijn broeken uit de kast en zet hem op zijn kop op zijn hoofd. Als je over de duivel praat, dan trap je hem op zijn staart. Lars komt net weer zijn kamer uit, ditmaal met een gele-blauwe-witte streep op zijn hoofd, twee pijpen fier omhoog stekend.

Aankomende week heb ik een traingsweek met al mijn internationale collega’s. Dit is een ideale manier om ze allemaal op een meer persoonlijke manier te leren kennen. We hebben natuurlijk al wel veel contact via email en telefoon. Omdat het merendeel van de Worldwideworker werknemers in Dubai en AbuDhabi werkt, is de meeting in Dubai. Ik ben benieuwd. Niet alleen naar de meeting zelf, maar ook naar hoe de kids het zonder mij zullen doen. Het is de eerste keer dat ze bewust langere tijd alleen papa en Lulu hebben om naar toe te gaan.

In ons vorige bericht vertelden we hoe Lars zijn muzikale driften botviert op zijn drumstel. Ook Floor heeft het drunmstel ontdekt. Ze staat rustig te stampen op het voetpedaal en tegelijk met het stokje te slaan, het liefst hard en vaak op het cimbaal. Ze begint echt al een kleine meid te worden. Ze klautert overal op (en af), vindt glijden van de glijbanen erg leuk, en geniet ten volste op het hobbelkonijn. Dat ze af en toe wat verlatingsangst heeft naar mama, dat mag de pret niet drukken. Dat gaat gelukkig vanzelf over.

Cor is ook weer bijna boven jan. Hij kwam van de week als een wrak terug uit India. Zowel de heen- als terugreis midden in de nacht waren al vermoeiend. Een of andere bacterie was echter de genadeklap. Twee dagen kwam er weinig zinnigs uit en was Cor alleen horizontaal aanwezig. Vandaag was zijn geest er weer. Lichamelijk gaat alles nog rustig. We zijn wel lekker met zijn vieren ons weekend begonnen. Een uurtje naar een indoorspeeltuin, kopje koffie erbij, en de kids laten uitrazen. Lars ging heel stoer van een bijna verticale glijbaan zo’n 5 meter omlaag. Daarna boodschappen doen en vervolgens Lars “uitlaten” in de speelgoedwinkel, terwijl Floor haar hazeslaapje deed.