Life's little worries

De school gaat dicht!!!!
De dag voor de kerstvakantie ontvingen wij een brief van juf Carlee dat de playgroup bij ons aan de overkant dicht gaat. Weg gemoedelijk sfeer, weg luxe faciliteiten aan overkant vande straat op 20 stappen van onze voordeur, weg naar school gaan met buurtvriendjes, weg het gemak dat Lulu de kinderen kan halen en brengen en we niet door gevaarlijke Dubai verkeer hoeven, weg een belangrijk stukje leven van Lars en Floor.

Dat de juf ons inlicht via een onduidelijke brief en niet persoonlijk of via de telefoon, op de laatste dag voor de kerstvakantie vinden we raar. Volgens haar is het nog heel schappelijk dat ze na de kerstvakantie nog 6 weken open blijft zodat we allemaal een andere plek kunnen vinden op de krappe Dubai nursery markt. Toch? Cor en ik waren behoorlijk geschokt. Opeens blijkt hoe iemand je leven even op zijn kop kan zetten. Omstandingheden buiten haar om hebben ertoe geleid dat de creche dicht gaat. We bedenken allerlei redenen. Het blijkt uiteindelijk toch een beslissing van de juf te zijn om er mee te stoppen en iets anders te doen. Maar verder doet ze niets uit de doeken. Vreemd. Dus niet een nieuwe wet die kleine scholen verbiedt, niet de eigenaar van de compound die dwarsligt, geen ziekte bij juf of haar familie. Nieuwsgierig blijven we wel. Maar ze staat vrij haar eigen beslissing te nemen. En wij gaan meteen rond bellen.

Omdat Lars volgend jaar september naar school in de wijk verder op gaat, bellen we de enige crèche daar op. Die heeft ook nog plek, zeker voor Floor, misschien voor Lars. Maar de dame heeft ook interesse om een kleine creche op te zetten bij ons op de compound …… dat zou mooi zijn. Wij brengen haar in contact met de juf. Wie weet. Het brengt ons wel op het idee om verder te kijken naar andere alternatieven om de play group open te houden. Samen met een andere moeder schrijven we een brief aan alle ouders en vragen de medewerking van de juf. Wat schetst onze verbazing,..........., ze is helemaal niet enthusiast over een oplossing zodat er voor de kinderen een soortgelijke playgroup zal komen maar dan onder hoede van anderen. We vertellen dat ze op die manier haar inboedel in een keer goed kan door verkopen, en ze de huur niet zelf hoeft te betalen, maar dat de nieuwe play group dat doet tot eind van het jaar. Wat blijkt: ze verkoopt liever de spullen aan individuen en zal zelf wel beslissen wat er met de ruimte gebeurt: tenslotte is die tot september van haar en heeft ze ook nog niet de huur officieel opgezegd. Huuuuh?

Inderdaad, volgens ons voert ze wat in haar schild. Wij kunnen er echter niet achter komen. Frusterend. Vanochtend toch maar op de nieuwe creche dichtbij Lars zijn lagere school gaan kijken. Aardige mensen, professioneel, maar veel gemoedelijker dan ik dacht. Maar wat een kleine klas lokaken voor een groep van 16! PPFF dat is even wennen. Zeker als wat kleine kids op hun eerste dag hard huilen. Gelukkig lijken de kinderen er weinig last van te hebben en is er buiten erg veel speelplek, allemaal overdekt met zonnedoek en een sprinkler installatie die zomers naar ik begreep continu fijne mist laat vallen op kinderen!

Vanaf volgende week zullen Lars en Floor er naar school gaan. Ik zal het morgen definitied doorgeven. Een echt alternatief is er niet. Ik zie mezelf niet vanaf september ‘s ochtends 15min rijden en Lars brengen, dan 20min rijden en Floor afzetten, en dan 20min naar werk, om tijdens mijn lunchpauze hetzelfde te doen. De schoolbus of taxi’s is met het Dubai verkeer geen optie noch met de rijgedrag van de taxi/bus chauffeurs.

Het hield ons afgelopen weken wel bezig. Totdat we beseften dat veranderen van school een van life’s little worries is: Lars en Floor zullen snel gewend zijn. Er zijn genoeg kinderen zonder eten, zonder school mogelijkheden, zonder ouders, in oorlogsgebieden etc.

Nu we het toch over life’s little worries hebben. Van de week waren we heel blij dat Lars aangaf dat hij zelf wel naar de wc kon op de zeilclub. Hij haalt ook al zelf drinken, bestelt zijn kip nuggets en haalt en betaalt bier voor Cor, dus waarom niet. De eerste keer, kwam hij nog even terug en vragen: “Mam, naar welke wc moet ik nu”. “Lars, als je alleen gaat moet je naar de jongens wc net als samen met papa. Alleen als je met mama gaat, dan mag je naar de meisjes wc.” Het ging prima. Ook tijdens het eten. Omdat Floor ook in een fase van “ik doen” zit, dachten Cor en ik dat we wellicht twee vliegen in een klap konden slaan. Dus wij vragen: “Floor kan jij ook zelf naar de wc?” “Nee mama, want ik heb geen piemel, Lars wel.”

Wij wachten dus nog wel even en genieten dat ze nog een klein meisje is.