Eigenwijs(er) / Snowwise

Over hoe we zelf wijzer zijn geworden door onze eigenwijsheid.

We verheugden ons om de dikke laag sneeuw bij de hytte. Afgelopen vrijdag ging ik met de kids goed voorbereid op pad. We reden vroeg weg om met daglicht te arriveren, en we hadden de boer gevraagd of hij de sneeuw op de landweg naar de hyttes had platgereden. Hij antwoordde bevestigend. Hij vertelde ook dat hij het hele weekend afwezig zou zijn, dus als er meer zou vallen, hij de weg niet vrij zou houden. Dat leek ons prima.

Na een mooie rit door een sneeuw landschap met schone wegen, bleek de landweg inderdaad voorzien te zijn van een dikke laag sneeuw, maar wel begaanbaar. Vol vertrouwen, de auto heeft tenslotte winterbanden reed ik naar boven. Na drie bochten, op een stijl stuk, had ik toch niet genoeg vaart en gleed de auto scheef. Hij wilde niet meer omhoog. Wij zijn toen uitgestapt, en verder gaan lopen naar de hytte de laatste 1,5km. Het tasje met pyjama’s, avondeten, hyttesleutel en zaklamp had ik al gepakt. Alarmlichten van de Volvo aan, en jammer voor degene die na ons zou komen; voor hen was lopen nu ook de enige optie om bij hytte te komen.

Cor vloog onderhand van Oslo naar Kristiansand. Hij was nog op tijd om sneeuwkettingen te halen voor de Volvo. Dankzij het kenteken konden ze de juiste maat vinden. Hij kwam met de Smart daarna richting de hytte. Hij wilde toch proberen om de Volvo omhoog te rijden met behulp van de sneeuwkettingen en zo de weg vrij te maken. De kinderen genoten van de sprookjesachtigheid in het bos, de donkerte, en de stilte tijdens het naar beneden lopen. De sneeuwkettingen maakten een groot verschil en niet veel later stond de auto bij de hytte. De rest van de nacht sneeuwde het flink.

Zaterdag besloot Cor naar het dorp te gaan. Met de Volvo naar beneden tot aan de doorgaande weg en dan verder met de Smart, zodat hij de sneeuwkettingen er niet af hoefde te halen. De doorgaande weg was echter voorzien van laag sneeuw en al snel draaide de Smart een aantal pirouettes en belandde Cor in de greppel. Hij besloot terug te lopen. Elke auto stopte behulzaam. De derde was een sneeuwschuiver en die heeft de Smart eruitgetrokken. Dus kon Cor verder naar het dorp en weer veilig terug. Onderhand bleef het doorsneeuwen. Met de Volvo reed Cor weer de landweg omhoog. Het pad was niet echt makkelijk te herkennen en na een aantal keer zichzelf te hebben uitgegraven, vloog in een scherpe bocht een van de sneeuwkettingen eraf: de Volvo stond weer vast. Al was het iets verder dan de avond ervoor.

Cor liep de rest naar de hytte. Samen hebben we de Volvo uitgegraven en besloten om hem achteruit te laten zakken tot bij de doorgaande weg. Wij vroegen ons namelijk hoe de landweg eruit zou zien de volgende ochtend met aanhoudende sneeuwval.
Vanmorgen zijn we met tassen en al naar benden gelopen. Het was lastig lopen, want de sneeuw was plakkerige nattige en zwaar, met temperatuur net boven nul. Hierdoor was het uitgraven van de Smart en Volvo wel makkelijk en doorgaande wegen allemaal vrij.

We hebben een heerlijk weekend gehad en ook kunnen genieten van bovenstaande 'hobbels' op de weg.


Snowwise

About becoming snowwiser by our stubbornness.

We looked forward to a weekend in the snow at the cabin. On Friday I left well prepared with the kids. We left early to arrive in day light and had asked the farmer whether he had cleared the small road to the cabins, some 2 kilometers from the main road into the mountains. He confirmed and informed that he would not be doing anymore clearing as he would be away in the weekend. We thought that would be fine.

After a nice drive through a winter landscape with clean roads, the small road to the cabin was covered in snow, yet appeared drivable and well prepared. Not thinking twice I drove up, trusting the winter tires. After three curves, I did not have enough speed on a steep stretch and came to a hold sliding sideways. No forward movement was possible. I decided to continue walking. The bag with pj’s, food, key and torch was already packed and handy. The alarm lights of the Volvo were on. Too bad for those that came after us: they would have to walk to their cabin as well.

In the mean time, Cor was flying from Oslo back to Kristiansand. He managed to buy snow chains for the Volvo in Kristiansand before coming our way with the Smart. He wanted to try and get the Volvo out and the road clear. The kids enjoyed the walk in the dark among the snow covered trees and quietness. The chains made a difference and quickly the car was parked next to the cabin. The rest of the night is snowed heavily.

On Saturday Cor decided to go to the village. He drove the Volvo down and took the Smart on the main road, saving him taking the snow chains of the Volvo. The main road was covered with some snow and soon the Smart drove in circles and Cor ended up in the ditch. He decided to walk back. Each car stopped and offered help. The third one was the snow plough, who pulled the Smart out. Cor then continued to the village and safely back to the parked Volvo. He decided to drive the Volvo up the small road again. The road was not easily recognizable. He had to dig himself out a few times. And then one of the chains broke and het got stuck in a curve, although a bit further on the road than last night.

Cor walked to the cabin and together we dug the Volvo out. We decided to ride (slide) it downwards back to the main road, not trusting the effect of the continued snow on the road. This morning we walked with our bags to the cars. It was not an easy walk, as the snow was sticky, slippery and wet as the temperature had climbed to just above 0 degrees. On the other hand, this meant that the Smart and Volvo were quickly dug out and the main road free of snow and ice.

We had a wonderful weekend, and enjoyed the above hick-ups.