Gemoedelijk

Ondanks de dreigende donkere wolken besluit ik even met Lars en Floor naar de winkel te lopen om een paar boodschappen te doen. Het is lekker fris weer en meer mensen hebben hetzelfde idee. Iedereen groet vriendelijk. Onderweg komen we ook een aantal kinderen tegen die vanaf de waterkant krabben vangen en voor 5 kronen verkopen. Dat is twee kwartjes. Ze hebben een lol en allerlei verschillende schepnetjes.

Als we de winkel uitlopen spreekt een mevrouw ons in het noors aan. Of we nederlands spreken? Inderdaad. Of we ook hier wonen. Als ik vertel waar we wonen, blijkt ze de huiseigenaren goed te kennen, die nu in Indonesie zitten. Ze vraagt belangstellend of we het hier naar ons zin hebben. Daarna legt ze uit dat zij zelf in Antwerpen heeft gewoond toen haar kinderen op de kleuterschool zaten. Bovendien studeerde haar dochter later in Leiden en woonde haar zuster een tijd in Wassenaar.

Later op de terugweg passeert ze ons met de auto. Ze toetert en zwaait vrolijk. Nog wat verder vragen dezelfde kinderen of we krabben willen kopen. Hier komen we ook de dame weer tegen. Ze stapt net uit de auto en zegt tegen Lars en Floor in haar beste nederlands: “Ik ben oma. Ik heb dit voor mijn kleinkinderen gebakken. Wil u er ook een?” Het belgische u klinkt er grappig tussendoor. Lars en Floor zeggen natuurlijk geen nee tegen een croissant, en ik ook niet. Een aantal van de ‘krabben’ kinderen blijken haar kleinkinderen. Ze gaat nu op ze passen. Wij lopen met zijn drieen gezellig door, onderhand peuzelend van een croissant, die tot onze verrassing met wat gele room gevuld blijkt te zijn.

Vlak bij huis, komt een oudere heer ons tegemoet. Hij stopt plotseling midden op het pad. Met een brede grijns en armen wijd zegt hij “jullie mogen er niet langs”. Dan loopt hij verder; hij heeft zelf veel plezier van zijn grapje. En Lars en Floor ook. De rest van de weg naar huis mag ik om de twee stappen “er niet langs”. Heerlijk dat dorpse, en die gemoedelijke sfeer. Ik ga maar vaker boodschappen te voet doen, hier op het eiland, ha ha. We zijn net op tijd binnen, de regen is net losgebarsten.

Friendly

Despite the dark clouds, I decide to go for a walk to the shop and get some groceries. The weather is nice and more people had the same idea. Every one greets friendly. Along the way, we see some children trying to catch crabs. They sell them for 5 kroner (half a euro). They have a lot of fun and are well prepared looking at all the different nets.

When we leave the shop, a lady asks us in Norwegian whether we spoke Dutch. Indeed. And do we live here? When I tell here where we live, it turns out she knows the owners of the house we rent. She asks if we like it here and are settling down well. Then she explains she has lived in Antwerp when her kids went to kindergarten. Moreover her daughter studied in Holland and her sister lived there for some time.

Later on the way back, she passes us in her car. She blows the horn and waves happily. A little further do we pass the children and they ask if we like to buy some. Here, we also meet the lady again. She is just getting out of her car. She speaks in her best Dutch to Lars and Floor: “I am grand mum. I have baked this. Would you like one?” Lars en Floor do not say no, neither do I. A few of the kids are her grandchildren. She will babysit them. We continue our walk in a good mood, while eating our croissants, which to our surprise are filled with delicious yellow cream.

Close to home, an older gentleman comes towards us and suddenly stops. With a big smile and arms wide he says: “You cannot pass”. He then continues walking and laughing, enjoying his joke. And so do Lars and Floor. The rest of the way home, I can stop every two steps as I am not allowed to pass. I really enjoy this friendly small village like atmosphere. I guess I will go walking more often to this shop on the island. We just arrived in time; the rain has just started.