Divers straatbeeld

Vanmorgen tijdens het winkelen in een van de grootste shoping malls, besefte ik weer eens dat Dubai een internationale samenlevening is. Het straatbeeld is zeer divers. Zowel winkelend publiek als bediened personeel bestaat uit Arabieren, Aziaten, en westerlingen. Afhankelijk van het land van herkomst, religie, en gewoontes dragen de Arabieren verschillende "jurken" (disdasha). Voor de mannen zijn er verschillende types in wit of zwart, met of zonder hoofddoek. De Arabische vrouwen dragen zwart en zijn in meer of mindere mate gesluierd, van geen hoofdoek tot volledig gesluierd, dus inclusief de ogen en mond. De stof voor de ogen is vaak dunner zodat de dame in kwestie wel wat kan zien. In donkere ruimtes moet het voor deze dames erg moeilijk zien zijn waar ze lopen. Ik heb vrouwen heel behendig zien eten, terwijl de sluier voor bleef, maar ook dat de sluier tijdens het eten even achterover wordt geslagen. Officieel schijnt dat niet te mogen. Het gebeurt in restaurants dat een kamerscherm wordt neergezet of gegeten wordt in een afgezonderde zogeheten familie ruimte zodat de vrouwen ongesluierd kunnen eten. Onder hun "jurken" dragen de vrouwen vaak de mooiste en hipste kleding. Je ziet vaak net een randje spijkerbroek eronderuit piepen. Ze onderscheiden ze zich met hun accessoires. De schoenen, (zonne)bril, handtas, sluier (omslagdoek), en make-up laten zien wie ze zijn, zowel qua smaak (karakter) als qua rijkdom. De mannen dragen geen lange broek. Ik vond het de eerste keer een raar gezicht om het blote been van een Arabier te zien toen hij met zijn benen over elkaar ergens zat te wachten.
De Aziaten en westerlingen dragen westerse (lees, voor ons normale) kleding. Uitgezonderd de mensen uit India. Zij dragen vaak de kleding uit hun streek. De winkels voorzien in al deze soorten kleding, van goedkoop tot design. Je kunt de hipste (westerse) merken kopen, maar dus ook (stof voor) de arabische kledij.

Er is veel meer werk dan dat er lokale inwoners in Dubai zijn. Het werk wordt dus vooral uitgevoerd door de expats/gastarbeiders. En dit zijn er velen, vandaar het gemeleerde straatbeeld. Gisteravond werd de houten kast gebracht, die wij vorige week in Sharjah gekocht hebben. Drie man kwamen aan de deur. De Arabier in witte jurk had duidelijk de leiding, zijn twee dragers mochten de kast neerzetten. De dragers kwamen uit India. Ze roken penetrant naar zweet en een had een te lange broek aan, zijn tenen waren niet te zien nadat hij zijn schoenen had uitgedaan bij het binnengaan . Het geheel deed me beseffen dat er toch een soort rangorde heerst in Dubai (en de andere Emiraten).

Alle werknemers krijgen een naar hun eigen maatstaven goed salaris betaald en krijgen onderdak. Dit geldt voor zowel de Westerse, Arabische, als de Aziatische gastarbeider/expat. De ene groep woont met familie in mooie huizen/villas omringd met allerhande luxe, inclusief schoonmaakster/nanny en tuinman. De andere groep woont in mindere behuizing, bijvoorbeeld in kleine flats/kamers in mij troosteloos aandoende flatgebouwen. Voor velen is dit echter gelijk of beter dan hun huis in India, Pakistan, Philipijnen etc. Zij hebben hun familie achtergelaten en proberen zo min mogelijk geld uit te geven in Dubai, zodat er meer over is om naar huis te sturen. Ze accepteren daarom graag afdankertjes, zoals de te lange broek, waarvan korten maken zonde van het geld zou zijn.


Lulu weet nu ook dat ik goed kwaad kan worden. Ze kwam vanmorgen bij ons aan de ontbijttafel zitten. Op zich prima. Toen ze echter Lars' stoel van mij wegdraaide, zodat hij alleen haar aankon kijken, was ik erg verbaasd, maar voornamelijk goed kwaad. Hoe zo kan ik niet eens met mijn eigen kind ontbijten? Ze schrok van mijn reactie. Ik had gelukkig de tegenwoordigheid van geest om te vragen waarom ze het deed. Het bleek dat ze alleen maar wilde helpen.
Zij ervaart dat Lars een slechte eter is. Dat is hij tijdelijk ook, sinds haar komst door de veranderde situatie. Zijn aandacht ligt even elders. Maar dat gaat vanzelf weer over zodra de nieuwigheid eraf is. Zij dacht de oplossing gevonden te hebben in tegen hem praten tijdens het eten, want hij had tenslotte gister opeens zijn twee boterhammen helemaal opgegeten. Vanmorgen wilde ze dit weer toepassen met alle goede bedoelingen; hij moet tenslotte zijn brood opeten. Zij zou dan wel met Lars babbelen en ik kon dan ongestoord eten. Dit druist echter totaal in tegen mijn belevenis van gezellig eten met je eigen gezin. Maar goed, we hebben het misverstand uit de weg geruimd en er is weer een stukje meer duidelijkheid aan beide zijdes.

Het blijft een moeizaam proces om Lulu enerzijds in haar waarde te laten en spontaan met de kids om te laten gaan en anderzijds onze ideeen en visies bij te brengen. Het is voor beide zijdes wennen, en dit wordt bemoeilijkt door een cultuur- en taalbarriere. Ik heb er echter nog steeds vertrouwen in. Op verzoek van sommigen, vind je onderaan een duidelijkere foto van Lulu met Floor.

Velen vragen of Lars niet jaloers is op zijn zusje. Gelukkig niet. Hij zorgt juist goed voor haar. 's Ochtends als hij de kamer inkomt, dan loopt hij meteen op Floor in haar wipstoeltje af voor een kusje, legt de katoenenluier(alias spuugdoek) netjes over haar heen voor de warmte, wipt het stoeltje wat heen en weer en zet de activity gym voor haar neus neer en start ook nog even het muziekje ervan. Lars had ook bedacht dat hij haar wel melk kon geven. Hij had een leeg melkblik gevonden met bijbehorend schepje in de plastic tas met afvalblik voor de recyle-blikbak. Heel lief probeerde hij haar schepjes (denkbeeldige)melk te voeren. We hebben hem dat maar afgeleerd, want het schepje is nogal scherp en kan gevaarlijk steken in Floor haar ogen.

Dat het vochtig en heet is buiten, kunnen we zien aan de condens op de ramen. De condens zit echter aan de buitenkant en niet aan de binnenkant zoals we het in Nederlandse winters kennen.