Familie Flodder

Lulu vertelt geregeld hoe het haar vergaat in het buurhuis. Nu hebben wij het niet zo op roddel, maar ik zie dit als een goed teken dat ze er gewend raakt. Haar observaties zijn namelijk erg raak. Dus luister op zijn tijd. Kennelijk schat ik het allemaal iets anders in dan de werkelijkheid. Gisteravond zat Lulu op de praatstoel. Haar engels is echt goed te verstaan tegenwoordig. Je merkt nu dat ze een goed gevoel voor humor heeft en onderhoudend kan vertellen. Ik snap nu ook goed dat al haar vriendinnen graag bij haar langs komen.

De buren hebben een iets andere levensstijl dan wij; niet verbazingwekkend, want hij is Duits en zij is Ecuadoriaans. Zo gaan de kinderen naar bed als ze zin hebben, vaak na tienen. De meiden zijn 3, 6 en 8 en worden de volgende ochtend wel om 7.45 op school verwacht. Ze eten waar ze willen, op de bank, waar je ook goed op kunt springen, op de wc (ze vinden het de gewoonste zaak van de wereld en Lulu laat ze maar), en op bed. Ze laten rustig hun bord staan terwijl ze daarna een partijtje ravotten op hetzelfde bed. Als Lulu vraagt of ze de bedden moet verschonen, antwoordt de buurvrouw: “nee hoor”. Dan op zijn minst iedere week, “nee hoor dat is overdreven”. Dus nu ligt het beddengoed er al meer dan 2 weken op, inclusief de chocopasta, sausen, kruimels etc.

Lulu zegt dat het trouwens iedere ochtend weer een verrassing is waar ze hebben geslapen. Soms slaapt iedereen in haar eigen bed, maar meestal slepen ze hun matras en beddengoed door het huis en slapen gezellig bij elkaar op de kamer of met zijn allen bij pa en ma op de kamer. De meiden kleden zich rustig om de 2 uur om en Lulu maar wassen en strijken. Ze zegt dat ze het niet erg vindt, zolang ze maar op tijd is om Lars en Floor op te halen van school. Lulu werkt nu iedere ochtend bij de buren en af en toe een middag.

In elk gezin kan een middelste nog wel een wat lastig zijn, schijnt een roep om aandacht te zijn. Nu, zo ook het middelste buurmeisje. Rustig gooit zij alles spullen op de grond, Lulu geduldig opruimen, waarna de spullen weer op de grond gegooid worden. Lulu ruimt het nog een tweede keer op, maar daarna zegt ze duidelijk dat het genoeg is. Het buurmeisje is duidelijk aan het uitproberen op velerlei vlakken. Zo ook, noemt ze Lulu, “Maaiiiiijjjjjddd”. Lulu verteld haar iedere keer dat ze toch echt Lulu heet. “Weet ik,” zegt de 6 jarige dame, “maar ik noem je maiiijjd” (het is jammer dat ik niet kan laten horen hoe het klinkt). Lulu lacht erom en gaat stoicijns voort met haar opgave om zich een normale plek te veroveren in het gezin. Ietwat de vorige drie maids in de afgelopen jaar niet is gelukt. Lulu maakt het niet uit. “Als het niet werkt, ben ik zo weg naar Ethiopie,” zegt ze.

Tja. Hoe kan je missen dat je buren zulke mensen zijn. Schijnt dat ze op de compound al een reputatie hebben. Daar hebben wij nooit wat van gemerkt. Ik twijfel wel een beetje of we er goed aan gedaan hebben om de buren haar te laten sponsoren. Niet dat we het kunnen veranderen, vandaag wordt het visa afgegeven en Lul wilde zelf ook. Begrijp me niet verkeerd, het zijn hele aardige mensen en zien er verder normaal uit. Iedereen heeft zo zijn gewoontes, zullen we maar zeggen.

Het mooiste vindt Lulu nog de bewaarzucht van de buurvrouw. Ze bewaart van alles en het huis is behoorlijk vol. Gelukkig zit alles wel in kasten. dozen, en kisten die Lulu voor schoonmaken opzijschuift. Er schijnen binnenkort nog meer spullen uit hun huis in Duitsland over te komen. De bewaarzucht geldt ook voor voedsel.

De meeste maaltijd kookt de buurvrouw of Lulu vers. Alles wat overblijft verdwijnt in de koelkast. Om bij de volgende maaltijd weer op tafel te worden gezet, ongeacht of ontbijt, lunch of diner is. Als het dan nog niet op is gaat het weer terug. Lulu probeert het eten weg te gooien na twee dagen, maar dat vindt de buurvrouw zonde. “Dat zal toch wel meevallen,”zeg ik. “Nee, zegt Lulu, mijn vis maaltijd van zes dagen geleden staat er ook nog. Restjes cornflakes met melk gaan ook elke dag in de koelkast.” “Bovendien, zegt Lulu, drinken ze zo uit het pak, of de fles, en daar doen hun gasten/vrienden op bezoek rustig aan mee. Er komen trouwens erg vaak vrienden zo binnen stuiven en dan worden alle prakkies weer uit de koelkast gehaald en voorgeschoteld”. Daarna vertelt Lulu met een glimlach dat de buurvouw best aardig is, want ze biedt Lulu ook altijd eten (restjes) aan, soms met aandringen. “Ik verschuil me dan er altijd maar achter dat ik geen vlees en vis eet vanwege allergieen. Als ik in DAT huis twee dagen eet, dan ben ik dood!” Nou nou Lulu, dat zal wel meevallen, werp ik op. “Nee hoor, verteld ze vrolijk verder, ”Sir (de buurman) eet niets thuis, alleen twee sneetjes geroosterd brood en soms een kop koffie. ’s Ochtends doet hij twee sneetjes in een plastic zakje en gaat naar werk. Hij neemt nooit iets te drinken of eten uit de uitpuilende koelkast.” OK, point taken.

Lulu verwondert zich en lijkt zich niet te ergeren. Misschien heeft ze er stiekem wel een projektje van gemaakt om een en ander subtiel te veranderen, alhoewel Lulu er ook niet van terug schuwt om duidelijk te zeggen waar het op staat. Ondertussen heeft ze er veel lol van met haar vriendinnen en in de brieven naar haar moeder. Ik vind het een voordeel dat ze alles meer relativeert. Bij ons vergat ze haar eigen leven en toekomst en richtte zich volledig op ons en de kids. Nu is ze meer bezig met haar eigen toekomst en waarom ze ooit naar Dubai kwam: voor werk en verdienen van geld. Dat ze bij ons een mooie tijd heeft, is iets wat ze mag koesteren maar zou niet haar leven mogen beheersen.

Trouwens, ik ben ook berucht! Ik vroeg mijn nieuwe (nederlandse) collega, hoe het zijn vrouw vergaat in Dubai. Hij vertelde dat ze naar de maandelijkse Nederlandse koffie ochtend was geweest. Bij het noemen van mijn naam (“Tanja van Worldwideworker, toch?”), bleek iedere dame mij te kennen. “Die gaat weg en iedereen is op hara huis uit”. Ik ben zelf nog nooit op zo’n befaamde ochtend geweest, kennelijk gaat nieuws snel de ronde, of wonen wij echt op een ontzettend mooie plek in Dubai. Gelukkig hebben de dames mijn telefoonnummer dus ook niet!